Zoals eerder gemeld op dit blog gaan we vandaag op stap met George. Een taxichauffeur die ons erg aansprak. Hij spreekt heel erg goed Engels, is heel rustig, weet veel over de omgeving te vertellen en rijdt bovendien ook erg rustig. We hebben tegen hem gezegd dat wij de plaats Struga willen zien ( 15 km van Ohrid vandaan) en dat we de rest aan hem over willen laten. Vanmorgen hadden we moeite om het bed uit te komen maar ja, het moest want om 9.00 uur zou George ons op komen halen. Na een douche ( die hier heerlijk is, echt bijna heet) knap je altijd wel weer op. Om half negen waren we de eerste die beneden waren voor het ontbijt. De gebakken eitjes werden net neergezet. We hebben allebei niet zo veel trek en zitten nog steeds vol van het vele eten van gisteren. Toch maar een boterham genomen en een glas sap.
Klokslag 9.00 uur kwam George aangereden. We hebben geen haast en vragen aan hem of hij zin heeft in een kopje koffie, dat heeft hij. Daarna stappen we in de auto. Deze ziet er tip top uit en heeft lekkere stoelen om in te zitten. Onderweg vertelt hij dat deze taxi, een Volkswagen Passat, al 21 jaar oud is en dat hij deze enige jaren geleden gekregen heeft van een oom, welke hij nog steeds dankbaar is, zodat hij als taxichauffeur aan de slag kon. Hij heeft eerst in een houtfabriek gewerkt en deze had niet genoeg werk meer. De taxi’s die hier rond rijden zijn allemaal wit met blauw. De Volkswagen blijkt te zijn overtrokken met een soort folie, aan de binnenkant kun je nog zien dat de auto eigenlijk donkerrood is. George is er trots op dat zijn auto er nog zo goed uitziet en zegt dat dit komt omdat hij hem erg goed onderhoudt. Wat we onmiddellijk geloven.
Hij heeft vannacht tot 2 uur gewerkt. Dit moet wel want hij moet het echt van het seizoen hebben. Hij vertelt dat hij van autorijden houdt en dat hij het leuk vind om allerlei gesprekken te hebben met verschillende mensen. Wat hij er niet leuk aan vindt is dat hij door de lange werkuren zijn kinderen nauwelijks ziet. Hij heeft een dochter van 22 en een zoon van 18. Gedurende onze tijd die we vandaag met hem doorbrengen blijkt zijn grote liefde voor de natuur. Hij vertelt ook veel naar National Geografic en Animal planet te kijken. We hebben verschrikkelijk moeten lachen toen hij vertelde ook regelmatig te kijken naar Rudolfs bakery. Het kanaal waarop onze tv kok Rudolf te zien is.
George rijdt een stukje richting Ohrid maar stopt al snel. We vragen ons af wat hij wil laten zien. Na even gelopen te hebben komen we bij een plek waarbij we kunnen zien waar het water wat uit de bergen komt in het meer terecht komt. Het water is ijskoud en is heerlijk om te drinken. Daarna lopen we verder naar een viskwekerij. In het meer van Ohrid komt een forel voor die nergens anders ter wereld voorkomt. Het is verboden in Macedonië om deze forel te vangen. Helaas is 30% van het meer ook van Albanië en zij kennen dit verbod niet. Er wordt dus in dat land lustig op de forel gevist. Macedonië wil in ieder geval proberen de visstand enigszins op peil te houden door in bakken de forel te kweken, als zij een redelijk formaat hebben worden ze weer uitgezet in het meer. De forel is mooi om te zien, slank met stippen. Sommige hebben oranje stippen en anderen hebben beige stippen, allemaal hebben ze blauwachtige vinnen.
We lopen verder langs een kanaaltje waar vele bootjes liggen, oude, splinternieuwe en vergane bootjes. Het zonnetje schijnt heerlijk en de temperatuur is rond de 22 graden. Aan de kant van het kanaal ligt een oude halfvergane Mig (Russisch gevechtsvliegtuig) een overgebleven aandenken van de oorlog, waar Macedonië gelukkig relatief weinig last van gehad heeft. Na ons wandelingetje langs het water stappen we weer in de auto richting Ohrid. Hier neemt George een afslag de bergen in. De weg is redelijk en we gaan een stukje omhoog. De auto wordt stil gezet en George zegt ons ” hier gaan we genieten van het uitzicht”. We hebben inderdaad een prachtig uitzicht op de stad Ohrid. Het wordt nog leuker, George laadt drie klapstoeltjes uit, schenkt plastic bekertjes cola in en geeft ons in een papieren zakje een soort bagel met sesamzaadjes. Daar zitten we tussen de zoemende bijtjes en verder niets dan stilte heerlijk te genieten van de rust.
Zo hebben we wel een half uur gezeten, kijken, genieten en met George zitten kletsen. Ron zag dat de enige auto die voorbij kwam per ongeluk een slang(etje) doodreed, zielig. De stoeltjes werden weer ingeladen, wij kregen een chocolaatje en een menthol snoepje, en namen weer plaats in de auto. We reden een stukje verder de weg op, op weg naar een bron. Ook hier stroomt het water vanuit de bergen (deels ondergronds) naar het meer. In dit kleine dorpje staat een mooi standbeeld van een vrouw, op onze vraag wie zij was, blijkt zij een verzetsheldin uit de tweede wereldoorlog te zijn. We gaan op weg naar Struga. Onderweg roept moeder natuur dat we naar de wc moeten.
George wijst mij een goed plekje aan waar ik het de vrije natuur in kan laten stromen. Toen ik weer uit de struiken tevoorschijn kwam, gaf hij mij een stukje zeep en goot hij water uit een fles over mijn handen zodat ik mijn handen kon wassen, een papieren zakdoekje maakte het compleet om mijn handen af te drogen, geweldig. George zei dat hij altijd op alles is voorbereidt. Na een paar minuten rijden komen we gewoon een schildpad tegen! Die leven hier gewoon in Macedonië.
